Ropa z plastiku

Chemik Acyuta Kumar Panda z Politechniki Indian Tsenturionskogo wraz z inżynierem chemicznym Razhubansh Kumar Singhem z indyjskiego National Institute of Technology opracowali ekonomicznie opłacalną technologię do skutecznego przekształcenia LDPE na paliwa ciekłe. LDPE (polietylen małej gęstości) jest obecnie wykorzystywany do produkcji różnych pojemników, sprzętu medycznego i laboratoryjnego, akcesoriów komputerowych i oczywiście plastikowych toreb.
Dla tej nowej metody konwersji zespół badawczy nagrzewał odpady z tworzyw sztucznych do 400-500ºC, przy użyciu kaolin jako katalizatora. Prowadzi to do tego, że łańcuchy polimerowe rozpadają się w procesie znanym jako katalityczny rozkład termiczny. Uwalniają się duże ilości bardzo drobnych cząsteczek bogatych w węgiel.
Jest i polski patent na paliwo z plastiku, tyle tylko że potentaci naftowi tym się nie interesują. Pomysł opatentował przed ok. 10 laty inż. Zbigniew Tokarz z Łodzi. Skonstruował i zbudował reaktor katalityczny T-Technology, który odpady plastikowe przetwarza na komponent taki sam jak ropa naftowa. Plastik nie musi być jednorodny, mogą występować na nim nadruki, zanieczyszczenia, wilgoć, napylenie metaliczne, może posiadać wielowarstwową strukturę i różną grubość. A to są już odpady, którymi najczęściej nikt się nie interesuje. Otrzymuje się z niego benzynę i oleje.
W Polsce przez gospodarstwa domowe wytwarzanych jest ogólnie 12 mln t odpadów komunalnych, w tym ok. 8-10% stanowią tworzywa sztuczne (polietylen, polipropylen), i część odpadów uciążliwych – ok. 1 mln t rocznie, która mogłaby być przetwarzana na paliwa ciekłe. Ale czy będzie? Zamiast do ponownego przetworzenia, każdego roku tysiące ton plastiku trafia na wysypiska. Za ich wywóz płacimy zaś coraz więcej.
JAN WYGANOWSKI